Voor onze 3de nabestaandendag zijn we uitgeweken naar het Leuvense en kwamen we na het bezoeken van vele locaties die allemaal niet geschikt bleken te zijn (te klein, te donker noem maar op) uiteindelijk terecht bij de
Een gemakkelijk te bereiken locatie met een mooie ruime zaal voorzien van een groot terras.
We mochten weer zo’n 130 mensen verwelkomen op onze bijeenkomst.
Na het welkomstwoord van onze voorzitster was het tijd voor onze gastsprekers.
Dhr. Stefaan Desmet, maatschappelijk werker in het Heilig Hart ziekenhuis te Roeselare, bracht een mooie uiteenzetting over hoe hij door zijn werk betrokken is bij de donorfamilies op die moeilijke momenten van verlies en verdriet.
Daarna was eigenlijk voorzien dat mevr. Annick Panhuyzen haar verhaal kwam vertellen over haar lever en pancreastransplantatie. Jammer genoeg moest ze afbellen wegens ziekte.
Gelukkig was Mia Proost ook op onze dag aanwezig en zij was bereid om als “invaller”, totaal onvoorbereid, het woord te nemen en te vertellen hoe zij, dankzij haar donor, de kans heeft gekregen om zelf haar kinderen groot te brengen en nu ook kan meemaken hoe haar kleinkinderen opgroeien. Het was een zeer emotioneel verhaal waarbij de nodige zakdoeken moesten bovengehaald worden maar voor onze donorfamilies mooi om te horen hoe dankbaar de mensen zijn die een orgaan mochten ontvangen.
Dhr. Dirk van Hees, transplantatiecoördinator van het UZ-Gasthuisberg te Leuven las ons een mooie brief voor over rouwverwerking. Iets waar we allemaal wel iets van hebben opgestoken. Natuurlijk is het verwerken van een verlies voor iedereen anders maar toch is het allemaal heel herkenbaar.
Als laatste gast hadden we mevr. Sandy Stroobandt. Sandy is de mama van Nigel.
Nigel is een jongetje van 8 jaar. Nigel was er ook bij. Een zeer levendig kind, een deugniet zelfs. In de gangen speelde hij met z’n stepje. Als je hem zo ziet een kind zoals alle anderen, niks aan de hand……maar, dat is niet altijd zo geweest, Nigel had een hartafwijking en hij kon alleen maar geholpen worden als hij een nieuw hartje zou krijgen. Mama Sandy vertelde een ontroerend verhaal, over de angsten die de ganse familie heeft moeten doorstaan, de ups en downs maar ook over het geluk dat het donorhartje op tijd kwam voor Nigel.
Voor een hapje en een drankje werd gezorgd door de mensen van de Sportoase, het was allemaal tot in de puntjes verzorgd.
Ondertussen werd er druk gepraat met elkaar, met de coördinatoren en met de getransplanteerden.
Er zijn altijd nog zoveel dingen waar je als donorfamilie toch eens met iemand over wil praten en op deze dag, in een ontspannen sfeer, is het toch gemakkelijker om tot een gesprek te komen.
Op onze 3de nabestaandendag konden we ook met trots aankondigen dat wij voortaan aan elke donorfamilie een aandenken kunnen aanbieden. Verderop in dit blad kan u hierover meer lezen.
De eerste exemplaren werden dan ook op deze dag aan de donorfamilies uitgereikt.
De reacties waren enorm positief.
Alles bij elkaar weer een mooie en geslaagde bijeenkomst.
[FGAL id=197]