Het verhaal van Nicole, ontvanger van een donornier

Mijn naam is Verniers Nicole, ik werd geboren op 31 augustus 1955. Ik heb een normale, gezonde jeugd gehad, trouwde toen ik 20 was, kortom een normaal leven,zoals zovele ander mensen.

Toen ik 30 was kwam de grote verandering; bij een gewoon bezoek aan de huisarts voor een bloedafname omdat het al lang geleden was kwam de plotse melding van de arts s’avonds : kom morgen eens langs met een staaltje urine, er is iets mis met je nieren. Grote paniek natuurlijk !!

Na onderzoek van dat staaltje moest ik direct een afspraak maken in het ziekenhuis voor een algemene grote controle want er was iets ernstigs aan de hand.

Het resultaat was dat ik geboren was met een reflux aan de urinewegen. (reflux is een terugslag op de nier). Dus elke keer kreeg mijn nier een urineslag waardoor de rechternier volledig verschrompelt was en de linker nier nog voor 40 % werkte.

Het was dus een aangeboren nierziekte waar ik nooit last van had gehad.

Onmiddellijk werd de rechternier operatief verwijderd en de urinewegen werden losgemaakt en terug goed ingeplant, maar het kwaad was al geschied, ik had nog maar één nier die slechts voor 40 % werkte.

Dat ging nog 14 jaar goed met een aangepast dieet en medicatie.

Juli 1999 was de datum van de grote verandering, de nier werkte nog slechts voor 6 % en ik startte met de dialyse : 3 x per week 4 uren aan een bed of een zetel gekluisterd, ongemakken, pijn, je ligt met jezelf in de knoop.

Toen begonnen ook al mijn grote onderzoeken in het UZ Gent om op de transplantatielijst te komen, want je lichaam moet het aankunnen en gezond zijn. Gelukkig was alles in orde en ik werd op de wachtlijst gezet.

De wachttijd voor een transplantatie was toen 1½ tot 2 jaar, nu is dat reeds langer omdat er zo weinig donoren zijn en zovele patiënten.

Na 2 jaar dialyse kwam het gelukkige telefoontje !! : opname in het UZ Gent voor een transplantatie : alle lof voor dit prachtige team !!

Alles verliep goed en de nier paste zeer goed bij me, want het is niet zomaar iets dat normaal is, het orgaan moet zich aanpassen aan je lichaam, maar je lichaam moet het ook nog aanvaarden en niet afstoten.

Gelukkig hadden de artsen me goed geïnformeerd en begeleid. Mijn dialyse deed ik in het ziekenhuis Maria-Middelares en ook daar deden de artsen hun uiterste best om mij te begeleiden en te informeren, waar ik hen altijd dankbaar voor zal zijn.

Nu zijn we bijna 4 jaar verder en alles gaat goed, ik ben ontzettend blij dat er mensen zijn geweest die op het moment van hun grote verdriet de beslissing hebben genomen om aan orgaandonatie te doen, dit is zeer moeilijk, je moet de persoon die je zo graag ziet afstaan en dan komt de pijnlijke vraag van de artsen : willen jullie zijn/haar organen afstaan ? Je zit met vele vragen en veel verdriet, dit is niet te onderschatten.

Er zijn vele mensen mee geholpen met een transplantatie maar je kent ze niet, daarom pleit ik voor meer openheid en gesprekken. Een transplantatiepatiënt draagt veel zorg voor het orgaan dat hij of zij gekregen heeft, omdat je beseft dat het leven zo mooi is als je gezond bent. Ikzelf koester mijn nier als een godsgeschenk en zal deze onbekende mensen in mijn hart altijd dankbaar zijn omdat zij in al hun verdriet nog gedacht hebben aan andere mensen en willen helpen door voor orgaandonatie te kiezen.

Dit is mijn verhaal en ik hoop dat, voor andere mensen die ook hulp nodig hebben dit een beetje steunt in hun pijn.