69 berichten.
Hallo, Ik heb ook juist naar Stille Weldoeners gekregen en wist totaal niet dat deze vereniging bestond, ik heb mijn broer iets meer dan 4 jaar verloren, en ook wij hebben beslist om zijn organen af te staan, zijn hart, zijn ogen, zijn nieren, zijn lever ! Ook al weet ik dat je niet weet waar die organen naar toe gaan, toch doet het deugd dat we via het ziekenhuis kaartjes hebben gekregen van mensen die de organen hebben gekregen, de namen van de mensen waren wel uitgedaan met typex maar het deed deugd, is eigenlijk een dubbel gevoel, je weet dat je mensenlevens redt, maar toch heb je daarvoor iemand moeten afgeven ! Ik mis hem heel hard mijn broertje !Hij was 17 en het zonnetje in huis !
Toegevoegd op 18 december 2012
Toegevoegd op 18 december 2012
Ik heb juist ook stille weldoeners gekeken. Het is echt mooi wat jullie doen. Ik heb hier nog nooit over nagedacht. Maar door dit nu te zien ben ik bereid om me hier ook voor aan te melden.
Toegevoegd op 18 december 2012
Toegevoegd op 18 december 2012
Proficiat met je inzet en de interessante reportage. Er zouden er meer moeten zijn zoals u!
Toegevoegd op 18 december 2012
Toegevoegd op 18 december 2012
Tino, Ik ken die man van ergens... Juist van... Ik wist totaal niet dat hij een bedrijfsleider was, zo integer toen ik hem ontmoette. Allesinds, superinzet van hem!!!
Toegevoegd op 18 december 2012
Toegevoegd op 18 december 2012
Ik zag zojuist jullie organisatie in het programma 'Stille Weldoeners'. Ik ben 21 en een orgaan doneren zou eigenlijk een ver van mijn bed show moeten zijn, maar je weet nooit wanneer het noodlot toeslaat. Wat jullie doen is echt ongelofelijk en ik wil bij deze laten weten dat ik mij binnenkort ga aanmelden om na mijn overlijden andere mensen hun leven te redden en orgaandonor zal zijn. Bedankt, wat jullie doen is echt onbeschrijfelijk!
Toegevoegd op 18 december 2012
Toegevoegd op 18 december 2012
Bijna een jaar geleden ben ik mijn mama verloren, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Tot op vandaag wacht ik nog altijd tevergeefs op een kaartje of een brief, dit zou mij enorm deugt doen.
Toegevoegd op 18 december 2012
Toegevoegd op 18 december 2012
Hallo dag lieve mensen, Vandaag exact 9 jaar geleden kreeg ik een levertransplantatie (2003). Ik had 10 maand op de wachtlijst gestaan en de tijd drong. Net op tijd kwam dat verlossend telefoontje. Er gaan weinig dagen voorbij zonder dat ik aan mijn donor en z'n familie denk. Daarom ben ik ontzettend blij dat er zo'n lieve mensen bestaan die hun organen afstaan, maar leef ik uiteraard altijd mee met het verdriet dat hun nabestaanden kennen. Maar eigenlijk leeft de donor in mij en hoop ik dat dit jullie wat troost brengt. Zelf kom ik uit de zorgsector. Ik doe er dan ook alles aan om mij zo goed mogelijk te verzorgen, niet drinken, niet roken, medicatie op tijd enz... Alleen maar omdat ik trots ben op mijn donor, z'n nabestaanden en alle andere uiteraard. Dank u allemaal. Met vriendelijke groeten, Roger
Toegevoegd op 21 februari 2012
Toegevoegd op 21 februari 2012
Hallo, Zou u me kunnen zeggen of er al iets concreet is in verband met het project TRANSPLANTOUX. We Hebben de laatste bijeenkomst van NAVADO gehoord en gezien dat we daar als nabestaanden ook zouden kunnen aan meedoen. Dit vind ik heel interessant en zou daar, als eerbetoon aan mijn broer Max Van Hecke, willen aan deelnemen. Ik hoop dat jullie me verder kunnen helpen in mijn zoektocht. Met vriendlmijke groeten, Van Hecke Veronique
Toegevoegd op 19 januari 2012
Toegevoegd op 19 januari 2012
Hallo,4,5 jaar geleden is mijn dochter van 24 jaar overleden. Na 2 dagen in coma geleden te hebben besloten de dokters de machine af te zetten en vroegen of ze organen mochten af tenemen?eerst twijfelde ik ,maar ik kreeg plots en warm gevoel van binnen ,was net of mijn dochter zei ja mama doe het maar ,ze heeft toch 1 persoon geholpen ,door haar hartje te geven ,alleen vind ik het jammer dat ik die persoon niet ken ,het zou helpen met mijn verwerking .Maar toch wens ik die persoon die een orgaan heeft gekregen veel geluk en vooral een liefde vol leven toe .
Toegevoegd op 29 november 2011
Toegevoegd op 29 november 2011
JiePie, mijn lieve echtgenoot zaliger, had MSA (meervoudig systeem atrofie) een ongeneeslijke ziekte. Al de vitale functies van het lichaam vielen stilaan uit maat tot het einde toe 100 % beseffend wat er gebeurde. Hij had besloten om zijn hersenen te doneren voor het wetenschappelijk onderzoek. Toen hij op zondag 27 december 2009 om 16.45 uur in mijn armen insliep wist ik wat ik moest doen. De neuroloog bellen. Op maandag morgen om 8 uur zijn ze JiePie even komen halen en hebben ze de hersenen er uitgehaald. voor 10 uur was zijn lichaam weer thuis, dicht bij mij. Ik heb nooit een schrijven ontvangen van de hersenbank, nooit een bedankje, en dat doet pijn. Ook aan mensen die hun lichaam of een deel ervan afstaan voor de wetenschap zou meer aandacht moeten gegeven worden. Ook zij zijn orgaan donoren. Zonder deze soort onderzoeken zullen ze nooit het hoe en waarom vinden van MSA. Ik tracht andere patiënten aan te moedigen opdat zij ook hun 'hersenen' willen doneren. Wij zouden graag deel uitmaken van NAVADO - ook wij, de nabestaande van dit soort donoren, hebben nood aan een luisterend oor en contact met lotgenoten. op onze website hebben we een pagina 'Regenboog' waar we al de door ons gekende overleden MSA patiënten een laatste eer brengen. ik voel me opgelucht dat ik dit even kon opschrijven, Ritje www.msa-ams.be
Toegevoegd op 10 november 2011
Toegevoegd op 10 november 2011
Lia Ik was 22 sept 11 aanwezig op de voordracht in de valkaart te Oostkamp , Naar aanleiding van een artiekel in de liblle , ik denk zo'n 8 jaar geleden ongeveer heb ik me laten registeren op de gemeente om donor te zijn. Maar nu ik jou verhaal hoorde , gaf het mij nog maar eens een enorme bevestiging welk mooi gebaar je steld als mens . Je verhaal , bleef wel hangen , je vertelde het zo moedig , hoe raar het ook klinkt maar jullie dochter was er op één of andere manier bij die avond . Lia door jou voordracht breng je mensen in beweging tot nadenken .Het liedje he kleine meid op je kinderfiets kende ik toevallig ik hou van de muziek van Herman Van Veen ( de tijd van de jeudbeweging) Het lied zal me altijd aan jullie doen denken, het lied is voor mij rijker geworden . nog veel moed , je bent een mens met een groot hart mvg Anniek
Toegevoegd op 23 september 2011
Toegevoegd op 23 september 2011
Hallo ihr lieben, super Homepage. Danke noch mal fuer die Blumen, war sehr lieb von euch, ich habe sie gerne nach Lienz gefahren. Ganz liebe Gruesse und bis bald.Dani mit Familie
Toegevoegd op 19 februari 2011
Toegevoegd op 19 februari 2011
Hallo het is nu ongeveer een 3 jaar geleden dat mijn dochter er niet meer is maar vergeten doen we haar niet nu is het zelfs zo dat ik een website op haar naam heb geregistreerd om te laten blijken hoe graag ze wel gezien was maar ik heb ook slechter nieuws mijn zus is er spijtig genoeg sinds 5 oktober ook niet meer ze is zelf uit het leven gestapt en weet je dat doet enorm pijn ook omdat het de meter van Kimberly was daarom doet het net iets meer pijn.
Toegevoegd op 29 november 2010
Toegevoegd op 29 november 2010
We zijn bijna een jaar verder,de tijd gaat inderdaad ongelofelijk snel,snel vooral als hij op een bepaald moment lijkt stil te staan.
De dag dat Hilde overleed was zo,n dag voor mij, mijn wereld en die van mijn familie stond stil.
We waren als verlamd, ik voelde me een toeschouwer van een situatie die ik niet meer onder controle had en totaal overgeleverd aan anderen.
De machteloosheid en het gevoel van onrecht dat je dan voelt zijn zo overweldigend dat je gewoon niet meer kan denken, je bent alleen maar gefixeerd op het terug wakker worden van ....
Maar het gebeurde niet, Hilde was hersendood na een zware hersenbloeding tgv een aneurysma.
We hebben toegestemd in donatie omdat we zeker waren dat je dat zo gewild zou hebben en je hebt verschillende mensen een nieuw leven gegeven lieve zus, maar toch had ik je liever terug....
Want je was mijn mooie zus een soulmate een sterke vrouw zonder meer en ik mis je verschrikkelijk.
Het is anders, de paniek is weg maar het gemis en het gedacht dat het definitief is voor mij nog niet te vatten.
Ik hoop dat de al de ontvangers nog een gezond en lang leven tegemoet gaan en het `godsgeschenk` koesteren van mijn `brown eyed girl` Hilde.
Je zus
Toegevoegd op 11 oktober 2010
De dag dat Hilde overleed was zo,n dag voor mij, mijn wereld en die van mijn familie stond stil.
We waren als verlamd, ik voelde me een toeschouwer van een situatie die ik niet meer onder controle had en totaal overgeleverd aan anderen.
De machteloosheid en het gevoel van onrecht dat je dan voelt zijn zo overweldigend dat je gewoon niet meer kan denken, je bent alleen maar gefixeerd op het terug wakker worden van ....
Maar het gebeurde niet, Hilde was hersendood na een zware hersenbloeding tgv een aneurysma.
We hebben toegestemd in donatie omdat we zeker waren dat je dat zo gewild zou hebben en je hebt verschillende mensen een nieuw leven gegeven lieve zus, maar toch had ik je liever terug....
Want je was mijn mooie zus een soulmate een sterke vrouw zonder meer en ik mis je verschrikkelijk.
Het is anders, de paniek is weg maar het gemis en het gedacht dat het definitief is voor mij nog niet te vatten.
Ik hoop dat de al de ontvangers nog een gezond en lang leven tegemoet gaan en het `godsgeschenk` koesteren van mijn `brown eyed girl` Hilde.
Je zus
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Hallo aan allen,
Ik schrijf nu dit berichtje hier omdat m'n verdriet en pijn zo groot is,dat ik m'n hart eens wil luchten.
Ik ben de echtgenoot van Carla die bijna 6 maanden geleden gestorven is door een aanvallende stier dat je kan lezen in berichtje nr32.
Er zijn ondertussen al veel tranen gevloeid,veel hartzeer en veel ellende gepasseerd en het ver-
ergerd nog ,want iedere dag mis je haar meer en meer.
Zeker nu met de kerst- en nieuwjaarsdagen is het heel zwaar om haar verlies te dragen.
Neem nu op kerstavond,toen onze 2 jongste kindjes hun nieuwjaarsbrief voorleesden,kreeg ik het
zo lastig en we hebben toen ook met z'n allen zit-
ten wenen en dan heb je nog nieuwjaar waar iedereen je een "gelukkige"nieuwjaar wenst... .
Het is meschien wel goed bedoeld,maar voor ons hoeft het woord geluk er niet bij te staan als je berijpt wat ik bedoel.
Toch wil ik ook zeggen dat het me enorm veel deugd deed dat ik een nieuwjaarskaartje heb gekregen van Ivo Haentjens van het transplantatie-
centrum waar een mooie tekst op stond.
Nu,voor mij en de kindjes is Carla en mama een sterretje geworden en iedere avond voor we gaan slapen,gooien we haar een mooie zoen.
Om af te sluiten zou ik nog graag een tekstje willen schrijven over die speciale ster die onze jongste spruit heeft meegekregen van haar juf. en gaat als
volgt:"Laatst heb ik een ster uitgezocht,voor mijn mama die moest gaan.
Een ster,voor iemand zó bijzonder,dat ze éigenlijk alleen moet staan.
Nu kijk ik naar de sterren,en huil ik naar de maan.
Dan straalt daar wéér...die éne ster,Dus JIJ bent
eigenlijk...niet weggegaan.
Zoetje,we missen je , liefs...
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Ik schrijf nu dit berichtje hier omdat m'n verdriet en pijn zo groot is,dat ik m'n hart eens wil luchten.
Ik ben de echtgenoot van Carla die bijna 6 maanden geleden gestorven is door een aanvallende stier dat je kan lezen in berichtje nr32.
Er zijn ondertussen al veel tranen gevloeid,veel hartzeer en veel ellende gepasseerd en het ver-
ergerd nog ,want iedere dag mis je haar meer en meer.
Zeker nu met de kerst- en nieuwjaarsdagen is het heel zwaar om haar verlies te dragen.
Neem nu op kerstavond,toen onze 2 jongste kindjes hun nieuwjaarsbrief voorleesden,kreeg ik het
zo lastig en we hebben toen ook met z'n allen zit-
ten wenen en dan heb je nog nieuwjaar waar iedereen je een "gelukkige"nieuwjaar wenst... .
Het is meschien wel goed bedoeld,maar voor ons hoeft het woord geluk er niet bij te staan als je berijpt wat ik bedoel.
Toch wil ik ook zeggen dat het me enorm veel deugd deed dat ik een nieuwjaarskaartje heb gekregen van Ivo Haentjens van het transplantatie-
centrum waar een mooie tekst op stond.
Nu,voor mij en de kindjes is Carla en mama een sterretje geworden en iedere avond voor we gaan slapen,gooien we haar een mooie zoen.
Om af te sluiten zou ik nog graag een tekstje willen schrijven over die speciale ster die onze jongste spruit heeft meegekregen van haar juf. en gaat als
volgt:"Laatst heb ik een ster uitgezocht,voor mijn mama die moest gaan.
Een ster,voor iemand zó bijzonder,dat ze éigenlijk alleen moet staan.
Nu kijk ik naar de sterren,en huil ik naar de maan.
Dan straalt daar wéér...die éne ster,Dus JIJ bent
eigenlijk...niet weggegaan.
Zoetje,we missen je , liefs...
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Dank U allemaal voor jullie verhalen. Menselief wat doet dit goed.
Zelfs na 16 jaar heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Ik besef wel dat ik de juiste beslissing heb genomen maar toch......
31 december1993 is mijn zoontje officieel gestorven. Zijn hartje is afgestaan om 23h15 precies. Nogmaals dank aan het ziekenhuis in Charleroi om mij het uur te door te geven.
4 jaar Later heb ik een zware depressie door gemaakt. Heb toen contact opgenomen met het ziekenhuis St Luc waarvan ik een brief had gekregen op 10 januari 1994 met informatie van de transplantatieverloop.Mijn vraag aan hun was toen hoe het simpelweg met de gezondheid ging van de 2 kinderen en een dame. En hun antwoord was "ik kan je een naam van een psycholoog doorgeven"
"en je kan een anonoieme brief schrijven" moet je sturen naar..... Wordt wel eerst gelezen ingeval je persoonlijke gegevens doorgeefd.In godsnaam heb op 31 december 1993 bij elk orgaan een anoniem nieuwjaarskaartje geschreven in het engels om hun geluk toe te wensen. Ja inderdaad ik was depressief maar had me gewoonweg aan een iets menselijker antwoord verwacht.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen in plaats van mijn zoontje te laten leven als een plant. Maar laat me eventjes egoistis zijn "zelfs als een plant kon ik hem nog in mijn armen nemen" Ik hef nog steeds mijn glas op op 31 december om 23h15 met mijn echtgenoot en zijn zus en 2 broers. Aan Yannick en aan de 3 families die hij hoop heeft kunnen geven.
Veel liefs aan jullie allen
Nogmaals dank voor deze site
Anneke
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Zelfs na 16 jaar heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Ik besef wel dat ik de juiste beslissing heb genomen maar toch......
31 december1993 is mijn zoontje officieel gestorven. Zijn hartje is afgestaan om 23h15 precies. Nogmaals dank aan het ziekenhuis in Charleroi om mij het uur te door te geven.
4 jaar Later heb ik een zware depressie door gemaakt. Heb toen contact opgenomen met het ziekenhuis St Luc waarvan ik een brief had gekregen op 10 januari 1994 met informatie van de transplantatieverloop.Mijn vraag aan hun was toen hoe het simpelweg met de gezondheid ging van de 2 kinderen en een dame. En hun antwoord was "ik kan je een naam van een psycholoog doorgeven"
"en je kan een anonoieme brief schrijven" moet je sturen naar..... Wordt wel eerst gelezen ingeval je persoonlijke gegevens doorgeefd.In godsnaam heb op 31 december 1993 bij elk orgaan een anoniem nieuwjaarskaartje geschreven in het engels om hun geluk toe te wensen. Ja inderdaad ik was depressief maar had me gewoonweg aan een iets menselijker antwoord verwacht.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen in plaats van mijn zoontje te laten leven als een plant. Maar laat me eventjes egoistis zijn "zelfs als een plant kon ik hem nog in mijn armen nemen" Ik hef nog steeds mijn glas op op 31 december om 23h15 met mijn echtgenoot en zijn zus en 2 broers. Aan Yannick en aan de 3 families die hij hoop heeft kunnen geven.
Veel liefs aan jullie allen
Nogmaals dank voor deze site
Anneke
Toegevoegd op 11 oktober 2010
het is nu een 2 tal jaren geleden dat ik mijn dochter verloor en ik mis ze nog altijd even erg wat wel goed is dat iedereen die ik ken ze nog mist ik heb toen iets gemaakt voor haar op het internet en daaruit blijkt dat niemand ze ooit zal vergeten altans ik niet en ik ben blij dat we een aantal mensen geholpen hebben.En ik hoop dat al die mensen heel gelukkig zijn dan ben ik dat ook.
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Op 22 juli '09 gebeurde iets waardoor heel m'n we-reld instorte.We zijn landbouwers en we waren bezig met koeien vast te zetten in een kot die in de wei staat om eens te bevoelen of ze bekalfd zijn of niet.Nadat ze bevoeld waren zei m'n vrouw Carla dat er enkele koeien naar een andere wei mochten gevoerd worden en m'n vrouw bleef alleen in het kot in de wei achter.Na amper een kwartier weg geweest te zijn kwam ik terug en als we het kot naderden vroeg m'n zoon van 10 jaar waar dat mama was en ik zei dat ze waarschijnlijk even op haar gemak neerzat,maar toen ik uit de traktor stapte zag ik door de poten van de stier dat ze op de grond lag en ik wist meteen dat ze door de stier was aangevallen en zag ook meteen dat het heel heel ernstig was.Ze had een stamp van de stier z'n kop op haar hoofd gekregen.Ze had geen polsslag meer maar nadat de hulpdiensten ter plaatse kwamen en de eerste zorgen toebrachten kreeg ze redelijk vlug terug hartslag en had ik hoop.Maar die hoop werd in het ziekenhuis met een mokerslag terug stuk geslagen want ik kreeg daar te horen dat de kans dat m'n vrouw er ooit er nog zou erdoor komen bijna onbestaande was.Op dat moment besefde ik dat ik m'n vrouw verloren had,ze was amper 33 jaar en een bloem van een vrouw die zowel voor haar gezin,haar grote tuin en voor haar dieren op de boerderij zorgde,het was haar leven om voor haar dieren te zorgen en iemand te helpen die het vroeg.We waren bijna 14 jaar getrouwd en hebben 3 kindjes;Niels van 12 j.,Wouter van 10 j. en Britt van 6 j. . Zonder afscheid te kunnen nemen van haar is m'n vrouw gestorven en dat doet zoveel pijn,het is zo oneerlijk maar ik hoop dat de 5 mensen die door haar organen terug een 2de kans op leven hebben gekregen en zo leeft ze verder bij iemand anders en dat heeft een goed gevoel maar ik en onze kinderen missen haar enorm en dragen haar voor de rest van ons leven in ons hart.Vaarwel m'n zoetje.
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Op 12 maart is mijn zus, Hilde, plots overleden. Ze had een aneurysma in de hersenen, ze was klinisch dood. De vraag werd ons gesteld,( broers, zussen, moeder) of we bezwaar hadden tegen het afstaan van haar organen. Er werden verschillende opties voorgelegd en samen zijn we tot een besluit gekomen. De begeleiding en opvang was op dat moment ook een steun voor ons. Toch, na dat we afscheid hebben genomen van onze dierbare zus, Hilde, hield het op.Hilde was niet meer, haar organen waren weg, er was geen begeleiding achteraf. Dit heeft ons enorm diep gekwetst! Op dit moment hebben we nog geen plaats om ons te troosten met de gedachte dat Hilde verder leeft dmv haar organen, we voelen ons in de steek gelaten.We hebben dit ook verteld aan de hoofdgeneesheer van het betreffende ziekenhuis.Gelukkig begreep hij wat we voelden. In juni hebben we nog een gesprek met het aanspreekpunt van het transplantatieteam die de organen en de weefsels etc. hebben verwijderd . Hopelijk brengt dit verlichting en kunnen we de positieve kant van donatie zien!
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Toegevoegd op 11 oktober 2010
hallo Ik heb in augustus 2000 een lever gekregen van een anonieme donor .Ik was wel van plan om de familie te laten weten hoe dankbaar ik was maar omdat dit moeilijk op papier te krijgen is werd het steeds uitgesteld.(Alleen dank u vond ik persoonlijk niet voldoende.)In 2008 heb ik een nier gekregen van mijn man en nu besef ik des te meer dat ik toen meer moeite had moeten doen om de donor te bedanken daar heb ik spijt van .Ik denk alle dagen aan de donor en zal (hem haar )eeuwig dankbaar zijn.
Toegevoegd op 11 oktober 2010
Toegevoegd op 11 oktober 2010