Het verhaal van Kelly en Kiano

Hallo
Hier een beetje uitleg over wat me overkomen is.

Mijn man is op vrijdag 8 oktober door een dak gevallen op zijn werk (schedeltrauma). Na een opname in het ziekenhuis in Eeklo is hij in spoed naar Gent gevoerd om een schedeloperatie te ondergaan.
Helaas bracht deze niet veel op, want op zaterdagnamiddag sprak de dokter al een eerste keer over orgaandonatie .

Hij vroeg me of ik al ooit eens nagedacht had over orgaandonatie. Eerst was het even schrikken want dan besef je dat het niet goed is met je man en je hem waarschijnlijk nooit meer zal kunnen spreken. Het is net of je een klap in het gezicht krijgt.

Daarna antwoordde ik spontaan om de procedure in te zetten, zonder er verder iets vanaf te weten.

In België wordt nog altijd de toestemming gevraagd aan de nabestaanden of men aan de procedure begint . Wat ons (mijn man en ik ) betreft, hadden wij allebei dezelfde opinie: allebei zouden we onze organen afstaan in geval van overlijden . Nu, dan sta je daar alleen en is het toch aan jou om te beslissen. En hoe je het draait of keert, hij komt niet terug .

Ik was heel zeker van mijn beslissing en dacht onmiddellijk dat we dan beter andere mensen in nood kunnen helpen. Maar dat gaat niet allemaal zo van zelfsprekend, eerst moest men een klinische dood vaststellen . Al wisten de artsen zeker dat hij niet meer wakker zou worden, moesten de bewijzen op tafel liggen.

Ik had toen schrik dat ze er te vroeg aan zouden beginnen. Misschien wordt hij toch nog wakker?

Op zondagochtend kreeg ik een telefoon met het nieuws dat mijn man klinisch dood was en dat ik afscheid moest nemen. Zodra iedereen afscheid genomen had, begon het grote werk . Dan ben je misschien wel akkoord, maar dan moeten ze nog testen of de organen in perfecte staat zijn, zonder enige afwijking.

In de namiddag werden bloedonderzoeken, echo’s en testen uitgevoerd. Tegen 19u ’s avonds zijn ze beginnen opereren want dan hadden ze ook de juiste personen gevonden om de organen te doneren.
Ze zouden mij bellen wanneer die operatie gedaan was en verwittigden mij op voorhand dat het heel lang kon duren . Tegen de volgende morgen verwachtte ik al een telefoon, maar helaas heb ik moeten wachten tot een uur of 10.

Dan kreeg ik te horen dat de organen zonder problemen verwijderd waren. Het hart, lever, beide nieren, hoornvlies en kraakbeen werden afgestaan.

Misschien klinkt het raar maar toen was ik even blij. Ik hoopte dat de operaties slaagden en dat hij er veel mensen mee kon helpen en sommigen zelfs redden van de dood.
Even denk je dat hij toch verder leeft in een ander persoon, al zijn het dan maar organen.

Als je eens even stil staat hoeveel mensen één persoon kan helpen, dan moet ik toegeven dat ik er nog steeds kippenvel van krijg. Ik hoop dat er veel mensen in mijn situatie sterk genoeg zijn om zo een beslissing te nemen . Want er gaat toch van alles door je heen: hij zal het toch niet voelen, wat zou hij nu zeggen, zou hij er iets van weten, …
Niemand kan daar een antwoord op geven en zal het ooit kunnen. Maar als je zoveel mensen helpt, denk ik, kan het alleen maar goed zijn .

Ik heb gedurende de hele procedure veel steun gekregen vanuit het ziekenhuis en van het transplantatiecentrum. Met elke vraag kan je er terecht en vergeet niet: domme vragen bestaan er daar niet.

Bedankt voor de steun.
Kelly en zoontje Kiano